Startpagina

Jiujitsu is in principe geen sport. Een vechtsport is gebonden aan regels, jiujitsu daarentegen is bij uitstek een vechtkunst, gebaseerd op de aanval van een tegenstander vanuit alle denkbare posities en vanuit diverse vechtdisciplines. Dit impliceert een verdediging die gebruik maakt van de meest geschikte technieken tegen die aanval. Dat dit gepaard kan gaan met technieken die als onsportief en oneerlijk worden beschouwd in de reguliere vechtsporten kenmerkt juist het jiujitsu. Het moment van verdedigen en de manier waarop er verdedigd wordt is immers het gevolg van de aanval van de tegenstander, hij of zij neemt immers op dat moment het risico en probeert de integriteit van de aangevallene te beschadigen.

De gevolgen kunnen, in het geval dat de aangevallene zeer bekwaam is in het jiujitsu, zeer ernstig zijn voor de aanvaller. Een voorbeeld is het proberen te wurgen van een persoon, de aanvaller loopt tevens de kans om een zeer forse beschadiging van zijn testikels of haar vrouwelijke genitalien op te lopen via een trap of knie in het kruis. Deze techniek wordt als onsportief beschouwd, maar is wel zeer effectief in dit geval. Aan de andere kant is er een zodanige rijkdom aan technieken, dat in zeer veel gevallen de tegenstander onschadelijk kan worden gemaakt zonder hem of haar enige verwonding toe te brengen, bijvoorbeeld door gebruik te maken van klemtechnieken. Gegeven een bedreiging, kan de jujutsuka doorgaans kiezen uit diverse technieken, als dit niet het geval zou zijn, zou de verdediging overigens ook te voorspelbaar zijn.

De oorsprong van het jiujitsu ( ook wel ju-jutsu, jaware etc. genoemd ) is gehuld in nevelen, het wordt echter wel als een zuiver japanse vechtkunst beschouwd. De enige vechtkunst die invloed zou hebben uitgeoefend is het (chinese) Kempo. De Samurai's leerden destijds ju-jitsu in scholen die elk van elkaar verschilden. Als een samurai tijdens een gevecht werd ontwapend kon hij met blote handen verder vechten. Na het eind van het feodale stelsel werden de subsidies voor de scholen stopgezet en waren de meesters genoodzaakt om ju-jitsu te leren aan normale burgers. Later vloog ju-jitsu over naar het westen

Voor de volledigheid moet opgemerkt worden dat er ook van jiujitsu een wedstrijdvorm bestaat waarbij wel degelijk regels bestaan. Ook zijn er meer vechtsporten/vechtkunsten die claimen geen regels te kennen indien als zelfverdedigingsvorm beoefend, denk b.v. aan American Kenpo, Hapkido of Freefight.

Uit jiujitsu zijn diverse zelfverdedigingsvormen en -sporten voortgekomen, zoals aikido, wat oorspronkelijk aiki-ryu jiujitsu was, en judo, waarbij de jitsu van jiujitsu een "do", een "weg" is geworden (ju-jutsu -> ju-do). Jiujitsu is een zeer volledige zelfverdedigingsvorm: als een jujutsuka een karateka als tegenstander heeft, kan het zijn dat judotechnieken zoals wurgtechnieken en worsteltechnieken effectiever zijn, als de tegenstander een judoka is, kunnen karatetechnieken zoals trappen geschikter zijn. Omdat jiujitsu geen sport is, kan gewoon iedere techniek die efficient is gebruikt worden. De jujutsuka zal die technieken proberen te gebruiken die de tegenstander juist niet of minder goed beheerst.